زحل نیوز- نسرین ستوده (وکیل مدافع حقوق بشر در تهران)، نازنین
افشین‌جم (فعال حقوق بشر ایرانی-کانادایی)، و گیسو نیا (فعال حقوق بشر ایرانی-امریکایی)،
با انتشار یادداشتی مشترک در روزنامه‌ی بریتانیایی “گاردین”، خواهان اقدام جدی فدراسیون
جهانی فوتبال (فیفا) برای پایان دادن به “آپارتاید جنسیتی” در فوتبال ایران شدند. آن‌ها
نوشته‌اند «زمان آن فرا رسیده که جهان از فیفا، و فیفا از دولت ایران بخواهد تا به
تبعیض علیه زنان، پایان دهد».
زحل نیوز به نقل از تقاطع، در این یادداشت که روز جمعه (۳ جولای-۱۲ تیر)
و به بهانه‌ی برگزاری مسابقه‌ی فینال جام جهانی فوتبال زنان منتشر شده، با اشاره به
محرومیت زنان ایرانی از شرکت در مسابقات فوتبال و دیگر رقابت‌های ورزشی پس از استقرار
جمهوری اسلامی، آمده که «این تبعیض، نقض آشکار قوانین و اساس‌نامه‌ی فیفا است که در
مدت بیش از ۳۰ سال،
کوچک‌ترین سرزنشی برای این حکومت به همراه نداشته است».
نویسندگان یادداشت، جلوگیری از ورود زنان به استادیوم‌ها را
نقض ماده ۳ اساسنامه
فیفا دانسته‌اند که می‌گوید «هرگونه تبعیض علیه کشورها، اشخاص، و یا گروهی از افراد،
بر اساس نژاد، رنگ پوست، قومیت، خاستگاه ملی یا اجتماعی، جنسیت، زبان، مذهب، عقاید
سیاسی و یا هر عقیده دیگر، ثروت، گرایش جنسی، یا هر دلیل دیگری، قویا ممنوع است و می‌تواند
با تعلیق یا اخراج، مجازات شود».
آن‌ها هم‌چنین با بیان این‌که “تبعیض بر پایه‌ی جنسیت”، اهداف
فیفا را که در ماده‌ی ۲
اساسنامه آن آمده، نقض می‌کند، خاطرنشان کرده‌اند که بر اساس
مواد ۱۳، ۱۴، و ۱۵ این
اساسنامه، «هر عضوی که اساسنامه، مقررات، و تصمیمات فیفا را به طور جدی نقض کند با
مجازات تعلیق یا اخراج روبه‌رو می‌شود».
نسرین ستوده، نازنین افشین‌جم و گیسو نیا، در ادامه یادداشت
خود به سابقه‌ی تلاش‌های زنان و مردان ایرانی برای جلب توجه نسبت به “آپارتاید جنسیتی”
در رویدادهای ورزشی اشاره کرده‌اند و ساخت فیلم آفساید، توسط جعفر پناهی، کارگردان
تحسین‌شده‌ی ایرانی در سال ۲۰۰۶
را از جمله‌ی این تلاش‌ها دانسته‌اند.
این سه فعال حقوق بشر در ادامه نوشته‌اند که در ماه‌های گذشته
جنبش پایان ممنوعیت ورود زنان به استادیوم‌های ایران، ابعاد جهانی پیدا کرده و در جریان
بازی‌های فوتبال جام ملت‌های آسیا در استرالیا در ژانویه ۲۰۱۵، بازی دوستانه ایران و سوئد
در استکهلم در ماه می، و بازی‌های لیگ جهانی والیبال در ماه ژوئن در شهرهای لس‌آنجلس
و تهران، هزاران نفر در داخل ورزشگاه‌ها و نیز در شبکه‌های اجتماعی، خواهان پایان دادن
به این ممنوعیت شده‌اند.
آن‌ها هم‌چنین به نامه‌نگاری فعالان ایرانی به رییس فیفا و
حمایت عمومی سپ بلاتر از این خواسته که در ماه فوریه اتفاق افتاد اشاره کرده‌اند.
خانم‌ها ستوده، افشین‌جم و نیا در پایان از فیفا خواسته‌اند
تا عملکرد قوی‌اش در برخورد با نژادپرستی را الگوی خود در برخورد با تبعیض جنسیتی قرار
دهد و قوانین و مقررات سخت‌گیرانه‌ی الزام‌آور مشابهی را در این خصوص به اجرا درآورد.
آن‌ها نوشته‌اند: «به جای اخراج فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی
ایران از فیفا -که روان ده‌ها میلیون ایرانی را آزرده خواهد کرد- اعمال مقررات، برنامه‌ها،
و کارزارهای عمومی ضد تبعیض جنسیتی، مشابه آن‌چه علیه نژادپرستی وجود دارد، می‌تواند
ابزارهای موثری برای اجرای سیاست‌های فیفا در راستای پایان دادن به تبعیض علیه زنان
در جهان فوتبال فراهم کند.»
درخواست این سه فعال حقوق بشر از فیفا به فاصله‌ی یک روز پس
از درخواست مشابه “سازمان دیده‌بان حقوق بشر” از فدراسیون جهانی والیبال (FIVB) صورت
می‌گیرد.
این سازمان مستقر در نیویورک از مقامات اف.آی.وی.بی خواسته
تا فدراسیون والیبال ایران را به دلیل ادامه ممانعت از حضور زنان ایرانی در مسابقات
اخیر لیگ جهانی والیبال در تهران مجازات کند و میزبانی مسابقات پیش روی بین‌المللی
از جمله رقابت‌های قهرمانی والیبال آسیا را از ایران بگیرد. این رقابت‌ها قرار است
در فاصله‌ی ۳۱ جولای
تا ۸ آگوست
(۹-۱۷ مرداد)
در تهران برگزار شود.
فدراسیون جهانی والیبال، پیش‌تر اعلام کرده بود که به دلیل
برنامه‌ریزی قبلی، امکان گرفتن میزبانی این رقابت‌ها و نیز مسابقات لیگ جهانی والیبال
را از ایران ندارد.
با این وجود، فابیو ازودو، مدیرکل رویدادهای بین‌المللی این
فدراسیون به عنوان ناظر ویژه بر چگونگی حضور تماشاگران زن در دو دیدار پایانی ایران
برابر روسیه، هم‌اکنون در تهران به سر می‌برد. موضوعی که وزارت ورزش ایران را وادار
کرده تا از رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها بخواهد برای پوشش خبری این دو مسابقه، خبرنگاران
زن خود را اعزام کنند.
در همین ارتباط، محمدرضا داورزنی، رییس فدراسیون والیبال ایران
روز پنج‌شنبه (۱۱ تیر)
به خبرگزاری “ایلنا” گفت که ادامه‌ی جلوگیری از ورود زنان به سالن مسابقات، محرومیت‌های
بیشتری را برای والیبال ایران در پی خواهد داشت.
http://taghato.net/article/11807
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.