ضرورت صدور فرمان عفو عمومی
- "یسئلونک ماذا ینفقون، قل العفو" (بقره، 219 ) ای پیامبر از تو می پرسند چه چیزی را انفاق دهیم؟ بگو عفو و بخشش را.
- "یرید
الله ان یخفف عنکم" (نساء، 28) خداوند اهل تخفیف است.
- "رحمته
وسعت کل شیء" (اعراف، 156) رحمت و غفران الهی، جهان‌شمول است.
- "حسن
التجاوز" (از توصیفات الهی) خداوند کسی است که در بخشش و غفران، حد و مرزها
را می شکند و به بالاترین وجه درمی گذرد.
- "ان
الله بالناس لرئوف رحیم" (بقره، 143) او رئوف و رحیم است بر همه؛ در این فقره
نگفته که مسلمانان، یا مصلحان، یا موحدان، یا مومنان، یا انبیاء بلکه با تاکید
فرموده همه مردم "الناس" مشمول رأفت و رحم او می شوند؛ بنابراین حکامی
که دگراندیشان را زندانی و مخالفین خود را سرکوب می‌کنند از کدام خدا جز نفسانیات
و خودکامگی های خویش دم می‌زنند!
- "یا
عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من الرحمه اللع ان الله یغفرالذنوب جمیعا
انه هو الغفور الرحیم" (زمر، 53 ) در این فرمان عفو عمومی، چند گونه مهر و
امضای الهی به چشم می خورد! ابتدا امر کرده است که نباید تحت هیچ شرایطی از خداوند
نا امید شوید، حتی شما ای کسانی که در گناه و ظلم زیاده‌روی کرده اید، همه بدانید
او رحمان و مهربان است.
در ادامه نیز این تعهد و قول را مطرح کرده که از تمامی
گناهان و معاصی در می گذرد؛ کلمه "جمیعا" به کار برده یعنی قید نکرده
فقط "حق الناس" یا "حق الله" را می بخشم بلکه علنا فرموده همه
چیز را می بخشم! برای تاکید موکد نیز دو عنوان مجزای "غفور" و
"رحیم" را پای آن قرار داده تا تردیدی باقی نماند!
اینها هم مدارک دیگری از الهیات است که در دوران حکومت ولایت
فقیه، شامل حال آحاد ملت و زندانیان عقیدتی سیاسی نشد؛ ای مردم بدانید پروردگارتان
اهل ارفاق و گذشت بوده، او دستور عفو عمومی و برپائی زندگی مسالمت آمیز را صادر
نموده؛ او خود را تواب می نامد یعنی کسی که آنقدر می بخشد که طرف مقابلش خجالت زده
می‌شود!
درست است که در قرآن آیات و احکام خشونت بار آمده ولی راه
گریز و تخفیف نیز نشان داده شده؛ جای تعجب است کسی که بشر را خلق کرده و شرایع
آسمانی را نازل نموده، می گوید دیده را ندیده بگیرید و اهل اغماض و تخفیف و عفو
باشید؛ ولی آنکه خود را جانشین خدا می داند مردم را به صلابه می‌کشاند، جان‌ها را
به لب می‌رساند و در زندان‌ها برای اعتراف گیری و توبه نویسی، شکنجه می دهد!
- از
سوی دیگر، اسناد زیادی هست که می گوید پیامبران و بزرگان نیز در برابر حملت نفسانی
و شهوانی شکست ناپذیر نبوده اند؛ با این اوصاف چگونه می توان انسانهای معمولی را
به خاطر ارتکاب گناه و معصیت، شلاق زد، از بلندی پرتاب کرد، اعضای و جوارح آنها را
قطع کرد و ... .
- مدارک
دیگری نیز از قدرت زیاد شیطان در استیلا بر انسان حکایت می‌کنند؛ مثل در صحیفه
سجادیه، دعای 25 آمده است: "و جعلت لنا عدوا یکیدنا سلطته
منا على مالم تسلطنا علیه منه، أسکنته صدورنا، و أجریته
مجارى دمآئنا، لا یغفل ان غفلنا، و لا ینسى ان
نسینا" یعنی خداوند شیطان را آنقدر نیرومند قرار داد تا به راحتی انسان‌ها را
به‌فریبد و بر آنها سلطه یابد درحالی که نمی توان بر او [شیطان] مسلط شد، او در
سینه ها مسکن گزیده و مانند خون در رگ ها حرکت می‌کند، او لحظه ای غافل نیست و در
دنیا نمی توان از شر او در امان بود!
حال باید از فقهای جزم اندیش و قضات لامذهب سیاسی پرسید
چطور می توان با بشری که اینگونه شیطان به راحتی بر او مسلط می‌شود سخت‌گیری کرد و
حکم مجازات‌های خشن و غیر انسانی صادر نمود؟
- انسان
اگر خدا را بشناسد به او گرایش و رغبت می یابد "و الی ربک فارغب" (آخر
انشراح) این سند نیز نشان می دهد که خداوند اهل خفقان و آزار و له کردن بشر نیست
که اگر جز این بود رغبت به او معنا نمی یافت!
چطور خالق هستی به مخلوقات امر کند که بیائید و به من
نزدیک شوید تا شکنجه و عذابتان دهم و به وسیله والیان منصوب خویش، به زندان و
تنبیه بدنی و اعدام محکومتان کنم! کدامین عقل و وجدانی چنین خدائی را می‌پذیرد؟
- ضمن
آنکه او فرموده من روح انسان را از روح خویش آفریدم؛ یعنی انسان ذاتا و فطرتا مایل
به شر نیست بلکه خداخواه و نیک سیرت می‌باشد؛ این شرایط خاکی و دنیائی است که او
را به سمت شرارت ها سوق داده و لذا نباید با بنی آدم انتقام گیرانه و خشونت بار
برخورد کرد؛ مخصوصا که فرمود: "خلق النسان ضعیفا" یعنی بشر از محیط دنیا
و عواقب افعال خویش آشنائی کافی ندارد و در برابر نیازهای شدید نمی‌تواند چندان
ایستادگی کند؛ پس باید با به او رحم کرد و با لطف و شفقت برخورد نمود!
اسناد فوق و چند فقره که در بخش اول بررسی کردیم مبنی بر
اینکه خداوند نفس و نام و سنت خود را بر رحمت و غفران و لطف معرفی کرده اثبات می‌کنند
که دلسوازن و هوادارن واقعی پروردگار گیتی کسانی هستند که تلاش می‌کنند با عملکرد
درست خداوند را از اینکه بانی و آمر قوانین و رفتارهای بی‌رحمانه و غیر انسانی شناخته
شود تبرئه کنند!
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.