حق مالکیت و حاکمیت مردم بر ذخایر و سرمایه های مملکت و
منافع حاصله (نفت، معادن و ...)
الف) سهیم بودن تک تک افراد در منافع و درآمدهای سرزمین
مادری
- "من
ملک شیئا ملک منافعه" (قاعده فقهی) هر کس صاحب [و مالک] چیزی باشد، مالک
منافع آن نیز هست.
حرمت ماله کحرمت دمه" (قاعده فقهی) سرمایه و اموال
آحاد ملت همانند خون آنها محترم و مقدس است؛ لذا به دور ریختن خودسرانه بیت المال
در استان‌های سوریه و عراق و لبنان و بحرین و... به نوعی قتل عام بی صدای مردم
ایران محسوب می‌شود!
- "عدم
النفع الذی قتضه [یقتضیه] القانون ضرر" (قاعده فقهی) محروم ساختن مردم از
نفعی که بطور طبیعی و یا قانونی به آنها می رسد، ضرر به حساب می‌آید.
بر طبق قواعد فوق، هر ملتی به عنوان صاحب ثروت ها و ذخایر
ارضی و بحری سرزمین خویش حق دارد از منافع و سود حاصل از آنها بهرمند باشد.
ب) منع دریغ کردن از ملت برای کمک به ممالک دیگر
- "القرب
یمنع البعد" (قاعده فقهی) اسلام راضی نیست که حکام برای برقراری پیمان‌های
سیاسی باب میل خویش، از بیت المال مردم ریخت و پاش نمایند؛ فقه اصیل به ولی‌فقیه مجوز
نداده که ثروت های ایران را سرازیر دیگر ممالک و گروه‌های تروریستی نماید؛ اینها
نوعی سرقت است که تحت نام انفاق صورت می‌گیرد!
چگونه می توان پذیرفت عایدات مربوط به ثروت‌های طبیعی این
مملکت یا به خاطر بی کفایتی و بی تدبیری حیف و میل شوند و یا خرج توسعه‌طلبی نظامی
و ماجراجوئی گردند؟
قاعد فقهی مذکور در ماده 863 قانون مدنی حکومت به اصطلاح جمهوری
اسلامی آمده ولی با مصادیق محدود در باب ارث و میراث، نه در معنای مهمی که آیت‌الله
بروجردی به آن تاکید کرده!
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.