زحل نیوز- جمعی از دانشجویان محروم از حق تحصیل بهایی، به دیدار
نسرین ستوده در برابر کانون وکلای دادگستری مرکز رفتند تا ضمن حمایت از وی در تحصن
برای به دست آوردن حق کار، مصائب و مشکلات خود را با این وکیل دادگستری محروم از حق
کار، درمیان بگذارند.
به گزارش زحل نیوز به نقل از سحام، این دانشجویان طی نامه ای
برای نسرین ستوده، نوشته اند: ۱۹ آبان است.
امروز همه ی ما احساس عجیبی داریم. می‌خواهیم به دیدن خانم
نسرین ستوده برویم. هم‌وطن بزرگواری که روزهاست درتحصن به سر می برد. تحصن برای چه؟
برای گرفتن حقوق از دست رفته ی خود و بسیاری از مردم این مرز و بوم، ازجمله حق تحصیل
که سال‌هاست ازما و دیگرهم‌وطنان بهایی‌مان سلب شده است. ما ایرانیان بهایی حتی از
ساده ترین حقوق‌مان ازجمله حق تحصیل محروم هستیم.
هنوز کمی با کانون وکلای دادگستری که محل تحصن خانم ستوده است
فاصله داریم.هریک در دل دعا می خوانیم و سعی می‌کنیم جملاتی را که می‌خواهیم برای تشکر
یا هم‌دردی به زبان بیاوریم، درذهن‌مان مرتب کنیم.هرکدام غرق درافکار خود هستیم که
خانم ستوده را درحالی‌که تابلویی در دست دارند، می بینیم. به سمت‌شان می‌رویم. به گرمی
با ما احوال‌پرسی می‌کنند و خوش آمد می‌گویند.احساس خوبی داریم. هرکدام سعی می‌کنیم
جملات‌مان را به یاد بیاوریم و به زبان خودمان از ایشان تشکر کنیم.
دست گلی که تهیه کرده ایم را تقدیم می کنیم. می دانیم که اینها
در برابر اقدامات بزرگ این بانو ناچیزاست، اما فقط می‌خواهیم به سهم خود قدردانی کرده
باشیم. قدردانی کنیم از تمام زحمات، دلیری‌ها وشهامت های هم‌وطنی که با وجود این‌که
خود دردمند است، بازهم نسبت به دردهای اطرافیان و جامعه اش بی تفاوت نیست و ساکت نمی
نشیند. خانم ستوده با صحبت‌های‌شان دلگرم‌مان می‌کنند. ابراز امیدواری کرده و می‌گویند
که پشت‌مان هستند و از تمام محرومین حمایت می‌کنند.
کم کم وقت رفتن فرا می رسد. جلو می رویم و خداحافظی می کنیم.
دست‌مان را به گرمی می فشارند و از ما تشکر می‌کنند که به دیدن‌شان رفتیم. در راه برگشت
خشنودیم و امیدوار. به روزی امید داریم که بتوانیم بدون تبعیض زندگی کنیم، تحصیل کنیم،
کار کنیم و حقوق‌مان به خاطر عقایدمان پایمال نشود. به روزی امید داریم که ایران‌مان
آباد شود و بتوانیم آرامش و آزادی را در وطن‌مان تجربه کنیم.
به امید آن روز…
جمعی از دانشجویان محروم از تحصیل بهایی
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.