زحل نیوز- صادق زیبا کلام استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران و
از منتقدین جدی سیاست خارجی جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر٬ در آستانه سفر حسن روحانی
به نیویورک نامه سرگشاده‌ای به او نوشته و آنرا در صفحه فیسبوک خود منتشر کرده است:
بسمه‌تعالی
جناب حجت‌الاسلام آقای دکتر حسن روحانی
رئیس‌جمهوری اسلامی ایران دامت اقباله
با سلام و تحیات در آستانه سفر به نیویورک به منظور شرکت در
اجلاس سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل هستید. در اخبار آمده بود که سخنرانی جنابعالی
و رئیس‌جمهور آمریکا درهمان ابتدای اجلاس خواهد بود لذا احتمال اینکه در کریدورها یا
صحن علنی مجمع با یکدیگر مواجه شوید زیاد است. درعین‌حال در مصاحبه پریروزتان با یکی
از شبکه‌های خبری آمریکایی فرموده بودید که «برنامه‌ای برای دیدار با اوباما ندارید» (ضمن
آنکه ممکن هم هست که اتفاق بیفتاد).
یقیناً بی‌خبر نیستید که کسر قابل‌توجهی از هم‌میهنانتان
بسیار مشتاق هستند تا این ملاقات تاریخی صورت گرفته و تابوی ۳۶ ساله
دشمنی بی‌حاصل با آمریکا سرانجام شکسته شود. «آمریکاستیزی» به‌واسطه مجموعه‌ای از دلایل،
انگیزه‌ها و مواهب سیاسی که با خود به همراه داشت شکل گرفت و تا به امروز هم عمدتاً
به‌واسطه همان دلایل و انگیزه‌ها ادامه یافته.تا جایی که امروز عملاً این گفتمان بدل
به هویت نظام شده و نبود آن و یا حتی صرف تنش‌زدایی با آمریکا و غرب منجر به نوعی بحران
هویت می‌شود. همچنان که در جریان مذاکرات هسته‌ای با آمریکا و نهایتاً برجام از یکسو
شاهد سردرگمی آمریکاستیزان و از سویی دیگر مخالفت‌های غیرموجه و صرفاً ایدئولوژیکشان
هستیم. درعین‌حال هم نمی‌توان از هزینه‌های هولناک «آمریکاستیزی» بر منافع ملی‌مان
در طی این ۳۶ سال
چشم‌پوشی کرد.
جناب آقای روحانی، اگر ملاک و معیار شما برای دیدار یا برعکس
ملاقات ننمودن با رئیس‌جمهور آمریکا، تمایل مردم و رأی‌دهندگان به شما است که در آن
صورت کسر قابل‌توجهی از آنان خواهان تنش‌زدایی با آمریکا هستند. اگر هم تردیدی از این
بابت هست یک نظرسنجی ساده تکلیف را روشن می‌نماید. اگر مقدم بر رأی مردم، منافع ملی
بیشتر ملاک و معیارتان برای تصمیم‌گیری است که در این صورت بنده یک دوجین مورد می‌آورم
که چگونه اصرار بر دشمنی با آمریکا در این ۳۶ ساله تیشه برریشه منافع ملی‌مان
زده و در مقابل «آمریکاستیزان» کافی است یک مورد را (و نه بیشتر) ذکر بفرمایند که دشمنی
با آمریکا کدام گل را بر سر منافع ملی‌مان در طی این مدت زده است. اگر ملاک و معیار
نه خواست و اراده مردم و نه منافع ملی است بلکه اعتبار و حیثیت جایگاه ایران در عرصه
بین‌الملل و در میان افکار عمومی دنیاست که در این صورت هم می‌توان پرسید که اگر از
یکی دو گروه که با حمایت‌های ما در منطقه سرپا هستند بگذریم، دیگر کدام چهره، شخصیت،
اندیشمند، متفکر، آزاداندیش، روشنفکر یا جنبش و حرکت مردمی و ترقی‌خواه به‌واسطه مواضع
ضدغربی و ضدآمریکایی ما برایمان احترام ویژه قائل شده‌اند؟ نمی‌دانم به‌جز تمایل مردم،
منافع ملی و یا عزت و احترام بین‌المللی، دیگر کدامین ملاک و معیار را می‌بایستی ملاک
قرار داده و به‌واسطه آن همچنان بر دشمنی با آمریکا اصرار ورزید؟
جناب آقای روحانی، با همان عزم و اراده‌ای که کشور را از چاه
ویل هسته‌ای نجات دادید، توکلت‌علی‌الله کرده و این غل و زنجیر بی‌حاصل «آمریکاستیزی»
را که ۳۶ سال
است بر دست‌وپای کشور بسته شده و به‌جز خسران بر منافع ملی‌مان ثمر دیگری نداشته را
با استعانت از حضرت باری‌تعالی و با همان عزم و اراده ملی بازنمایید. همان‌طور که در
جریان هسته‌ای ملتی از شما حمایت نمود، یقین بدانید در مسیر تنش‌زدایی با آمریکا هم
از همان حمایت برخوردار هستید. به اوباما لبخند بزنید و دستش را بفشارید.
ایام به کام باد
صادق زیباکلام
اول مهرماه یک هزار و سیصد و نود و چهار
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.