ضرورت "عقل" و "اجماع" در کنار
"قرآن" و "سنت"
در قسمت های قبلی گفتیم امیرالمومنین فرمود در محاجه ها که در واقع شامل اختلاف نظرها در فتوا و قضاوت نیز می‌شود نمی توان فقط به قرآن استناد کرد؛ سپس مشخص نمودیم در دوره نبود نمایندگان رسمی خداوند، به سنت و احادیث نیز نمی توان اکتفا کرد؛ به این ترتیب تا اینجا اثبات شد که استخراج و استنباط احکام و قوانین از "قرآن" و "سنت" بدون لحاظ کردن "عقل" و "اجماع" پر از ابهام و ایراد است!
فریبکاری بزرگ در ادعای پایبندی به "عقل" و
"اجماع" در کنار "قرآن" و "سنت"
فقها و قضات سیاسی بطور صرفا نمایشی و تبلیغاتی ادعا می نمایند التزام بر "عقل" و "اجماع" را در کنار "قرآن" و "سنت" قبول دارند و به اجتهادی بودن احکام اسلام معتقدند! ولی اول واقعیت های مذکور را به اندازه ای که حق مطلب است برجسته نکرده اند؛ ثانیا با استناد به تفاسیر و برداشت های خود از قرآن و سنت، به سادگی رای به تفسیق و تکفیر دگراندیشان و حکم به تعقیب و تعذیب مخالفین می دهند و برای ملت نیز تعیین تکلیف می نمایند؛ از لحاظ روانشناسی این رفتار یعنی اینکه ایشان تصور می کنند به منابعی کامل، جامع، شفاف و تحریف نشده دسترسی دارند که بر اساس آنها چنین قاطع و صریح فتوا می دهند و دستور صادر می کنند!
فقها و قضات سیاسی بطور صرفا نمایشی و تبلیغاتی ادعا می نمایند التزام بر "عقل" و "اجماع" را در کنار "قرآن" و "سنت" قبول دارند و به اجتهادی بودن احکام اسلام معتقدند! ولی اول واقعیت های مذکور را به اندازه ای که حق مطلب است برجسته نکرده اند؛ ثانیا با استناد به تفاسیر و برداشت های خود از قرآن و سنت، به سادگی رای به تفسیق و تکفیر دگراندیشان و حکم به تعقیب و تعذیب مخالفین می دهند و برای ملت نیز تعیین تکلیف می نمایند؛ از لحاظ روانشناسی این رفتار یعنی اینکه ایشان تصور می کنند به منابعی کامل، جامع، شفاف و تحریف نشده دسترسی دارند که بر اساس آنها چنین قاطع و صریح فتوا می دهند و دستور صادر می کنند!
اگر آنها "عقل" و "اجماع" را در عملا جزو
منابع فقهی به حساب می آوردند سرنوشت امثال بنده و خیل عظیم فقها و اندیشمندان
باوجدان، زندان و حصر خانگی و تبعید و بایکوت خبری نبود؛ آنچه در این چند دهه از
ولی فقیه و رهبران دین انقلاب تحت عنوان پایبندی به "عقل" و
"اجماع" مشاهده شد، با معیارهای مربوطه تفاوت کاملا دارد؛ مقصود آنها از
"اجماع"، آراء فقهای دنیاطلب و متحجر می باشد نه "اجماع"
مجتهدینی که خبرگی و دلسوزی آنها برای جامعه اثبات شده باشد.
"عقل"ی
که قبول دارند نیز محدود است به اذهان پوچ و مسخ شده حامیان مرتجع و آخرت فروش
خود! برای توضیح بیشتر، عرض می کنم معیارها و اصولی که آنها مبنای سنجش می دانند
همان اصول برگفته از قرائت خویش از دین و حفظ منافع خویش می باشد!
مشکل کار در اینجاست که "عقل" در هیچ انسانی
مستقل عملا نمی‌کند، بلکه بر اساس یک سری اطلاعاتی که در اختیارش قرار می گیرد و
اصول و قواعدی که شخص به آنها معتقد یا پاینبد است امر بررسی و در پی آن، تشخیص و
قضاوت و تصمیم گیری را انجام می دهد.
مثالهای آن، بیش از حد واضح می باشد: شکنجه زندانیان و قتل
عام مردم در خیابانها، برای "عقل"ی که حفظ حاکمیت خویش را اصل و مبنا
قرار داده امری پسندیده محسوب می شود! در برابر آن، کنار رفتن از قدرت برای
"عقل"ی که حفظ حرمت مردم و خدا برایش ملک باشد امری شایسته است؛ یعنی
"عقل" دو انسان با دو دیدگاه و معیار متفاوت، دو تصمیم مختلف و حتی
متضاد را تقدیم صاحبان خویش می‌کند! در حالی که منظور از "عقل" و
"اجماع" در منابع فقهی، رجوع غیر گزینشی به اموری از قبیل تجربه، تحقیق،
بررسی، ارزیابی، عرف، مشورت، رفراندوم و... است!
در مجموع باید گفت که عرصه ابراز نظرهای کارشناسی در
"فقه" و "قضا" و حتی در "کلم" و "اخلق"
دامنه فراخی از اختلاف عقیده ها بوده و طبعا بستر آماده ای جهت دو سقوط: یکی سوء
استفاده سوداگران مدعی دیانت و دوم نیز کج روی های ناآگانه؛ من از همه کسانی که
مطالب فوق را خوانند می پرسم: آیا برای متوقف کردن این روند وحشتناک و آثار مهلک
آن، چاره ای جز حذف دین اجباری [جدائی دین از حکومت] وجود دارد؟
بالخص سوال می کنم که آیا در اداره امور مملکت نباید
"عقل و وجدان جمعی" و "عرف" را بدون مغالطه کاری و سفسطه
بازی، ملاک قرار داد؟
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.